معلم عزیز روزت مبارک باشد
هنوز تو را نمی شناسند؛ هنوز، هیچ اندیشه ای سکوت قله رازناکت را نشکسته است و هیچ نگاهی دامنه های دوردستت را فتح نکرده است؛ هنوز دریانوردان دریادل اندیشه حتی چندگامی از ساحل اقیانوست فاصله نگرفته اند وهنوز که هنوز است با همه یافتن ها، هربار تهیدست تر از پیش وعطشناک تر از قبل ناتوانی خویش را از یافتن گوهر وجودیت به اعتراف می ایستند.
... تو چه هستی که همه و همه از کوچک و بزرگ، پیر وجوان می شناسندت و می ستایندت.
ایثار، اخلاص، تلاش، فداکاری، صداقت، سادگی و خستگی ناپذیری وداشتن اراده ای وسیع از صفاتی است که فقط و فقط در روح وسیع تو می گنجد. تویی که روح بزرگ و اراده شکست ناپذیرت هیچگاه بر نشیمن گاه خستگی تکیه نخواهد زد.
جز تو چه کسی را می شناسیم که در مقابل تمامی سعی و تلاشش فقط و فقط در انتظار لبخند خدا باشد و هر روز فقط این دغدغه را داشته باشد که چه بگوید و چه بیاموزد و چگونه بیاموزد!
¤ ¤ ¤
... یک هفته تجلیل از او هرگز کافی و شایسته نیست، بلکه باید او را ستود و با دعایی سبز بدرقه نمود؛ هرچند در هفت آسمان هر روز، هفتاد هزار فرشته دعایش می کنند.
مباد در هیاهوی جشن و شادیها یاد آن عزیز سفرکرده- اسوه قبیله قلم و قلب- فراموش شود چرا که بازیافت اندیشه و روش و سیره و تفکر اوست که به معلم امروز می آموزد که باید بود، باید رفت و باید ماند...
¤ ¤ ¤
این هفته با تمام لحظه ها و ثانیه هایش بر همه معلمان سختکوش تهنیت باد.